اگه اومدی، کنارم بشین. نخوای همین‏جوری بپرونی و بگیا. مگه چند بار می‏خوای همچین کاری بکنی؟ البته خب همون یه بارش هم معلوم نیست بخوای کاری بکنی. بگذریم. آقای دل!‏ بی زحمت برو توی همون تابستونا ظاهرا کمتر خودت رو لوس می کنی.

بذار همین الان بهت بگم. دلم می‏خواست که نه! منتظرم یه روز بیای کنارم بشینی و بگی عزیزم! چیزی کم نداری؟ تو رو خدا اگه دلت سوخت و خواستی این کار رو بکنی عزیزم رو زیاد کش بده. خب؟ کاش می‏گفتی خب تا دلم آروم بگیره.

یادم شدیدا رفته توی تابستونام. دلم نمی‏خواد بره اونجاها. زیاد بهش خوش می‏گذره لوس میشه.

یادته اون روز؟ یادته دلم شکست؟ یادته هیچی نگفتم؟ فقط به خاطر احترامی که قرار بود بهش بذارم؟ بذار خوش باشه. به هیشکی هم نمی‏گم هیچوقت. مطمئنم هیچوقت شرح دل‏شکستگی‏های من از رفتارش به گوشش نمی‏رسه.

زان یار دلنوازم...

افتخاری

یک نفر ایستاد جلو آینه. وضو گرفته است. رادیو رفت روی معارف. من آدم فرصت‏طلبی هستم؛ وانمود می‏کنم که حوصله‏ی نماز خوندن ندارم؛ بعد که ... شروع کرد به نماز خوندن، می‏رم پشت سرش اقتدا می کنم. خیلی بدم؟!