گر از ملامت طبعم درید گیسویت
          به طعنه گفتمش ای دل چو گربه سانان باش!
رهیق منزل لیلی نوای مجنون است
          رفیق منزل ما باش و درب و داغان باش!

دلا ز جور رقیبان گشاده دامان باش
          نه این گشاد بلکه گشادتر از آن باش!
به بوی موی تو هر دم سحر نظاره کند
          به دیدنم چو بیایی چو پادشاهان باش!

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتش ندارد نیست باد
(مولانا)

زآتش پنهان دل هر که شد افروخته
دود نخیزد از او جز نفس سوخته
(کلیم کاشانی)

شب دوم را هم در پادگان حمید شب را به صبح رساندیم. همه مثل خواهر بودیم با هم. کسی با دیگری غریبی نمی کرد. من که خیلی زود با بیشتری هاشون دوست می شدم:) شاید اخلاق های خاکی شهیدان در این مکان در ما هم تاثیر گذاشته بود.