فضایی داشت که همیشه در تلویزیون دیده بودم. فقط دیده بودم. حس نکرده بودم. قایق ها و تانک هایی شکسته و زنگ زده در گوشه و کنار پادگان دیده می شد. ساختمانهایی قدیمی و مخروب که هنوز بوی باروت و گوگرد رو می شد حس کرد.

از اتوبوس ها پیاده شدیم. نم نم باران صورتمان را نوازش می داد. هنوز لکه هایش رو دفترم به چشمانم چشمک می زنند. هوا ابری بود. دل من ابری شد. دل او را دیدم. ابری تر شد.

رسیدیم به پشت جبهه! ساعت 7:15 صبح. آنجا پادگان دو کوهه بود. جایی که قبل از هر عملیاتی اینجا عشق را آغاز می کردند. عشقی که آن را با نثار جانشان به پایان می بردند و جاودانش کردند.

 تعجب می کردم که این ساعت و این موقع و در این لحظه که تازه رسیده ایم آسمان هم با قطراتش راهمان را با بوی خدا شستشو داد. دیگر هم چنین باران نم ناکی رو در این چند روز ندیدم؛ جز بارانِ آسمانِ دلِ عاشقان که سیل وار روی خاکهای نرم صورت می غلتیدند.

او را در آغوش کشیدم و بوییدمش. هوای دل انگیز ساعت 6:35 را نثارم کرد. اسفند آخرین لحظه های عمر 86 اش را طی می کرد. پنج شنبه ای دل انگیز که 23 را رویش حک کردم.

اندیمشکی که فقط اسمش را شنیده بودم حتا در نقشه ی جغرافیا هم ندیده بودمش به استقبالم آمد؛ من نرفتم او آمد!