دریغ از یه ریزه نور خورشید با این همه برف اما من عینک دودی زدم.
دلم می‏خواد به اونایی که بر و بر نگاهم می‏کنن بگم «ها کاکو! مگه بچه آبودانی ندیدی؟»

برف میاد که بیاد. دلیل نمی‏شه لبو فروش‏ها تعطیل کنند.

گاهی بهترین درمان، یک کلمه هفت حرفی هست. با تکرار ملحقات . فراموشی، فراموشی، فراموشی.

یه عالمه برف اومده. صبح پاهام تا نزدیک زانو تو برف بود. یه زمین اساسی هم خوردم و قبل از همه خودم به خودم خندیدم.

تا حالا هیچ مملکتی چنین خفقانی به خود ندیده است. نمی‏شود حرف زد. نمی‏شود اعتراض کرد، حتی آدم نمی‏تواند گله کند. حتی اجازه‏ی ناراحتی هم نیست. همه چیز حمل بر غرض و دشمنی می‏شود. تو حتی نمی‏گذاری بگویم: «دوستت دارم!» خفقان گرفته‏ام.

آخرین اخبار قم بدین شرح است:
1. برف هنوز آهسته و پیوسته می‏بارد.
2. مردم برف‏ندیده، کسب‏و‏کار را تعطیل کرده‏اند.
3. ماشین‏دارها مسافر‏ها را صلواتی می‏رسانند.
4. مردم برای اولین‏بار در شهر زنجیر چرخ بستند. 

ولی تو صبح برفی نمی‏شه درس خوند. تو صبح برفی فقط باید آش خورد و آش خورد و حلیم خورم و آش خورد و لبو خورد و آش خورد و آش خورد.