باز من و تب و هزار لرز بر پیکر نزارم. باز من و شب و کابوس گرمای جهنم. باز من و تب و لرزش بی امان آرواره های خسته از لرز، باز من و تب و لرز و رویای حضور، از چه نالم و به چه پناه برم؟ از لرزی که یادگار شومی بر کابوسهاست یا تبی که  شیرینی هضیون حضور را به همراه خود دارد؟

گل همیشه بهارم، نیلوفر شب های مردابی زندگیم، ای همه ی هستی و ای همه راز های بودنم، شاخه نباتم، شمس تبریزم، ای همه طلوع و همه  حضورم، ببین مرا و بنگر دیدگان منتظر و چشم به راهم را. بیا و با قدومت شبهای تارم را روشنی بخش.

با سفر غاز های وحشی به دنبالت خواهم گشت. با قناری های کوچک هم ندا گشته و نوای مرغ عشقان رنگین پر را به سویت کوچ خواهم داد. بیا و سر بر تربتم بنه، بیا و بر تمام بی کسیم بال پرواز بکش. بیا و نظاره کن غربت آنکه همه کس می خواندیَش. تو بیا، فقط بیا...