بعضی کامنت‏ها توی وبلاگت دل را می‏سوزونه. مخصوصا اگر یه ادم عوضی نقطه ضعفت را بدونه و هی بیاد  حالت را بگیره.
چه بهش می‏تونم بگم. وقتی خودش عقلش نمی‏رسه. فهم نداره. ادعای مذهبی بودنش هم می‏شه.

برای یه وبلاگ‏نویس، خیلی بده که مطلب بنویسه و خواننده‏هاش نفهمن. مطلب را نگیرن. اصلا ضایع‏س. اصلاً فاجعس. اصلاً چیزه ... چیز ... شما بهش چی‏ می‏گین؟ آره همون.
خیلی بده.
((مطلب تو وبلاگ اصلیم منظور بود))

فصل سوم، یک کتاب گنده‏ی تخصصی هم برای خودش شاه‏کاریس. پر است از اشکالات نوشتاری توی جزوه. ملت فارسی‏شان غلت است.

تمام شیرینی طبقه سوم خانه‏مان. برادر زاده‏ام است.
نگفتم برادر،‏ نگفتم خانمش. گفتم دخترش.
اوکی؟

چهارشنبه امتحان دارم. خانم حسینی،‏ درس را آورده جلوی چشم‏مان.
- آخه نامرد من چقدر مگه جون دارم. 5 فصل درس تخصصی. دارم پوست می اندازم. آن هفته هم که امتحان بود.
+ دانشجویی یعنی همین دیگه.

درسته که موسیقی خارجکی را نمی‏فهمم کامل. مخصوصا اسپانیایش را. ولی ریتم خوبی داره.
موسیقی را برای ریتم‏ش گوش می‏کنم. والا سنتی خودمان پرمحتواتر از بقیه موسیقی‏هاس. حتی بی‏کلامش.