دلم برای اینک خوانی تنگ شده بود. خودم را خواندم! خود اینکی ام! حال داد اساسی! حتی همان بد بد هاش...

خیلی جالبه آدم یه چیزایی را حدس بزنه، بعد یه حرفایی را تمرین کنه، بعد همون چیزها پیش بیاد و اونم با آمادگی کامل همون حرفا روبزنه! (قشنگ گفتم! کلاس یه کاسه رفت رو هوا!)

زنگ زد. زنگ زدم. حرف زد. حرف زدم. آخیش! راحت شدم!

این امیر حسین آدم بشو نیست ! باز وسط خیابون رهامون کرد!

چقدر نسبت به خانم دکتر ارادت دارم!
پ.ن: کاش جواب این همه ارادتم را به خوبی بده!!!

امروز هم طبق روال این دو هفته!
می گفت: بابا رییس دفترمون مرده، کلیدها همه پیش اونه! حالا رییس دفتر کی بود؟ همون که واسه ما چایی آورده بود!

مادر جان خیلی دوستت دارم!

پ.ن: گفتم می‏نویسم‏ها! فکر کردی الکی میگم؟!