نگاه کردن به بچه های کوچکی که همچون علی اصغر بر روی دستها بلند شده اند، اشکها از ناودان چشمانم جاری می شوند و دلم به سوی آسمان پر می کشد و گویا در غوغای همان زمین ایستاده ام ولی...ولی....افسوس که کاری نمی توانم از پیش ببرم