حسن خودش را از اینک حذف کرده و در گذشته زندگی می‏کند. زجر می‏کشم؛ اگرچه خودش از این حس من متنفر است. شده‏ام کاسه‏ی داغ‏تر از آش، دایه‏ی مهربون‏تر از مادر، لیوان داغ‏تر از چایی... یک چیز چندش‏آور... چه قدر بد است که حسن نیست!