جای همه ی دوستانم بدجور خالی است. کاش در بین شادی هایمان دوستان همیشه لانه داشتند و دور نمی شدند.
خدانگهدار!

مگه ول کن هستن. باید تا آخر تابستون و شروع امتحانای ترم تابستون تهران بمونم. درس و استاد بازی و این چیزا بهانه اس. گردش و استراحت چند ماهه و دوری از محیطی که سخت شده بود برای ماندنم، خوب چیزیه به جای تدریس.(خب من چه کار کنم خودشون میخوان)

نتونستم یه کافی نت خوب و خلوت و عاری از هر گونه میکروبهای مذکر جامعه:دی! پیدا کنم. حالا خوبه پسرخاله هست که تنها نباشم وگرنه یه آدم همجنس من این تو پیدا نمیشه.(حالا انگار اون پسر نیست:دی!)

ولی درسته میگم خوبه دور شدم از بعضی ها! ولی خداییش بدجور دلتنگ دوستام شدم. حالا خوبه هر روز زنگ می زنند و پیام رو پیام می دن!!!

به همین چند ساعت پلکیدن در کافی نتهای شهر بزرگ و درندشت تهران راضی هستیم(چه کم توقع)